Malumunuz büyük afetin hemen sonrasında dünyanın birçok ülkesinden ve yurdumun bütün şehirlerinden yardımlar gelmeye başladı. Öyle bir yardımlar akmaya başladı ki, trafik kilitlendi, bundan sebep gecikmeler yaşandı.
En nihayetinde taşlar yerine oturmaya başladı. Zaman ve sabır en güzel ilaçtır bilene. Bu zaman diliminde her enkaz başında yakınlarını kurtarabilmek için çaresiz çırpınışlara tanık olduk. O acının psikolojisi ile serzenişlerin olması doğaldır.
Denize düşen yılana sarılır misalinden hali itibariyle, zamanında müdahale edilseydi kurtulurdu diyenlerin feryatları halâ kulaklarımızda. Normal karşılamak gerekir, çünkü ateş düştüğü yeri yakıp kavuruyor. Bu deprem sadece bir bölge değildi ki, on vilayeti yerle bir etti.
Sadece ülkemiz değil bütün dünya bu şoku yaşadı ve en süper güce sahip ülkelerin dahi an itibariyle bir şey yapamayacağı aşikardı. 11 Eylül hava saldırısında dünya ticaret merkezine iki uçağın intihar saldırısında süper güç Amerika ne yaptı ne yapa bildi, koskocaman bir hiç. Kaldı ki Allah'ın emri karşısında herkes acizdir. Teslimiyet yalnızca ona olmalı tevekkül etmeli, elinden ne geliyorsa ona sığınıp taşın altına elini sokmalı.
*
Enkazların kaldırılması ve gelen yardımların daha sağlıklı bir biçimde ihtiyaç sahiplerine ulaşması devlet ve millet dayanışması ile yaraların sarılması için herkes elinden geleni yapıyor ve yapmaya da devam ediyor. Birçok insanımız çadırlardan konteyner evlere geçti. Sıcak yemek ve gerekli ihtiyaç malzemeleri de bu yerleşkelerde devam etmektedir.
Lakin öyle bir raddeye gelmişiz ki aş evlerine gelip menüde ne var diye soran beğenmeyip burun kıvıran, başka yere gidelim diyen sözüm ona tipler var. Mübarek sanki ücreti mukabilinde restoran arıyor. Ya da ayağına kadar gelen erzak, giyecek vb yardımları beğenmeyen var. Zarf ile para dağıtan hayır sahiplerinin verdiği miktarı az bulup aç gözlü biçimde alenen daha fazla isteyen dallamalar da yok değil.
*
Bir ekmeğin ucundan bir parça alıp, kalanını bayatlamış diye yemeyip çöpe atanları Allah nasıl biliyorsa öyle yapsın. Yazık çok yazık, ne çabuk unutuyoruz, çok değil daha iki ay evveli bir tek çubuk krakeri bile heba etmeden tüketen biz şimdi bir günlük ekmeği bayat diye çöpe atıyoruz. Biz bu değiliz, böyle olmamalıyız, açıkçası utanıyorum.
Aç gözlü oluşumuz, beğenmeyen bir toplum anlayışımız var. Bunun içindir ki bir musibet geldiği vakit oturup kendimizi çek etmeliyiz, tövbe istiğfar etmeli israfı bırakmalıyız. Paylaşmayı bilen bir toplum olmak çok mu zor.
*
Deprem bölgelerinde bir arama emri çıkartılsa, her yer aransa mesela, eminim ki gelen yardımları evlerinde stok yapan bir sürü kişi ifşa olur. Doymuyoruz vesselam. Hani derler ya insanın gözünü ancak toprak doyurur diye boşuna söylenmiş bir söz değildir aslında. Allah bizleri daha beter musibetler den muhafaza eylesin