Her ne yazarsak yazalım, deprem gerçeğini hafızalardan atamıyoruz ve bir şekilde bahsetmeden olmuyor olamıyor.
Birkaç yıl daha belleğimizi meşgul edecektir. Nasıl etmesin ki, herkesin acı bir hikayesi oldu. Depremin ilk günlerinde ortalık toz duman, yağmur ve soğuk ayazında herkes biçare şekilde olayın şokunu yaşıyor, yıkılan her binanın enkazını gördüğünde olayın büyüklüğünü ve yaşayacağı acıların sızısını içinde hissetmeye başlıyor bedenimizi ve aklımızı bu acı gerçeğe hazırlamaya başlıyoruz. İnsan kendine yetmiyor, kocaman bir şehire sığmıyor, sığamıyor.
*
Bu şehrin yüz ölçümü dar geliyor hepimize. Olay yerine intikal eden ilk yardımlar, polis, afad, gazete vs... Onlar bile afallamış durumda iken bir bayan gazetecinin o hengame içinde yapmış olduğu çağrıyı kusura bakmasın ama ben yanlı ve yanlış buluyorum. Biz öyle naif bir memleketin çocuklarıyız ki, böylesi bir afetin içinde bile, bu kadar acı ve gözyaşları deryasında bile misafirperver oluşumuzdan ödün vermeyiz. Nagehan Kireç mi, Alçı mı soy ismi ikisinden biri ama depremde gelgitler yaşadığım için tam hatırlamıyorum, mazur görün. ‘Ey Mado nerdesin!’ diye felaket tellallığı ve halkı kışkırtıcı bir çağrı yapması gazeteci kimliğine yakışmayan büyük ayıptır, günahtır, vebaldir.
*
Bu hanımefendinin geldiğini öğrenen Erdal Ustam, üstü başı toz toprak, saçı sakalı tarumar bir vaziyette bile, Nagehan hanıma bir hoşgeldin, merhaba diyeyim düşüncesi içinde iken, böylesi bir linç kampanyası başlığı ile hesap sorar gibi ‘Ey Mado neredesin?’ diye tekrar tekrar anons yapması üzer insanı.
Valla MADO da burada, Erdal Ustam da burada. Sen neredesin eyyyyy Nagehan Kireç ya da Alçı hangisi ise artık soyadı.
Evet biz Mado olarak bu şehirden bir santim uzağa gitmedik, gitmeyi de aklımızdan geçirmedik. Bize düşen ne ise yaparız başımız üstüne, onun bunun demesi ile değil gerçek manada içimizden geldiği için yapanız. Kim ne yapar kendine yakışanı yapar. Dostça kalın, sağlıkla kalın, hoşçakalın!