Uyuyan insanı, hele kış uykusunda ise, başucunda davul çalsanız uyanamayan kişiyi uyandırmaya çalışmak gerçekten meşakkatli bir iş. Uyandırmaya çalışanı da yorar, üzer çoğu zaman. Derin uykuda rüyalar alemine dalmış, rüya görürken bile gülümsemesi yüzüne vurmuş insanları uyandırmak isteseniz, bazen uyuyanın hışımına uğrayabilirsiniz.
‘Beni tatlı uykumdan ettin!’ diye bir de fırça çeker belki.
Başka bir yoruma zaman harcamadan, lafı uzatmadan meseleye gelecek olursak, işte aşağıda okuyacağınız fıkra tam da bu türden bir şey.
*
Günlerden bir gün, bir çakal köydeki sürüye yaklaşır. Tehlikenin farkına varan horoz çakalı görünce ötmeye başlar. Horozun bu ısrarlı ötmesine uyanan köpek çakalı görür ve havlamaya başlar.
Köpeğin sesine çoban uyanır bu kez. Yaygara koparır, uykusu derin olmayan köylüler uyanır ve çakalı kovalayıp sürüyü kurtarırlar.
Çakaldan kurtulan köylüler keyfe gelirler, kendilerince bir kutlama yapmak isterler ve horozu kesip hep birlikte kendilerine ziyafet çekerler.
*
Zavallı horozun kaderi bu işte! Çakalı gördüğünde ötmeseydi, sussaydı, görmezden gelseydi başına bunlar gelmeyecek, hayatta olacak, tavuklarla gününü gün edecekti. Mükafat alması gerekirken boğazına bıçak yemeyecekti.
Öyledir bu işler.
Kurban edilenler hep uyandırmaya çalışanlar olmuştur.
Ve kişi kendi kaderini kendi belirlermiş!