Ben buyum ve böyle iyiyim!

18 Ağustos 2020, 18:13

302 kez okundu.

Bazı insanları asla affetmeyeceğim! Her ne kadar affetmek büyüklüğün şanındandır denilse de, yüce dinimiz affetmeyi ve affedeni kabul görse de, bazılarını dedim, kesinlikle ve asla affetme şansım yok, olmayacak da… Yüze karşı başka, sırtını dönünce başka konuşan, hareket edenleri hele hele… Dost görünümlü düşmanları… Yani mercedes görünümlü şahin’leri…

Özetle iki yüzlüleri, riyakârları, dost bildiğim alçakları… Affedemem…

Asla ve aslaaaa!

Suskun sanıyorlar beni, değilim… Anlaşılmadığım ve anlamadığım bir dünyada kelimelere küsüm sadece. Küstüm şarkısını çok sevmem! Söyleyeni de… Evet, sadece kelimelere, cümlelere küsüm. Sebebini de bir bulabilsem, çözebilsem mesele olmayacak da, bulamıyorum.

Yalnız sanıyorlar beni, değilim… Kimsenin kalabalığı olmadım ve kimseyi de kalabalık edemem bundan sonra dünyamda. Bu da benim tercihim desem ne dersiniz! Kalabalıklar kadar kabalıkları da sevmem. Kama insandan nefret ederim. Kalabalıklar beni boğar, insanların üzerime üzerime geldiğini sanırım, düşünürüm.

Güvensiz sanıyorlar beni, değilim... Sadece kendi içimde kendime göre bir dengem var ve bir daha kırılırsam toparlanamama endişesi taşıyor yüreğim. Kendime güvenmesem bu sitede, okuduğunuz gazetede ısrarcı olmam. Yazı da yazmam, üstelik de her gün iki tane. Severek yapıyorum, özgüvenim fazla. Ama insanlara güvenmiyorum. Yüzlerindeki maske dışında her cebinde birkaç maske taşıdıklarını düşünüyorum, sezinliyorum. Siyasetçi desem değiller de, dost bildiğimi sanıyorlar kendilerince…

İnsanlara güvenmenin bedelini çok ödedim, amma az, amma çok! En kötü huyum ‘yok!’ demesini bilmemek. Bunun da ceremesini çok çektim vakti zamanında.

Bu yüzden, şimdilik sadece kendime güveniyorum… Çünkü şu son bir haftadır hissettiklerim, duyduklarım, şahit olduklarım beni buna zorladı, mecbur etti. İnsanların gerçek yüzlerini gördüm. Onlar gemileri yakarsa, ben limanları yakacak kadar güçlüyüm ve daha dincim Allah’a şükür!

Yaşım geçti, ilerledi ondan mı bilinmez, anlamakta zorlandığım bir dünyada, anlaşılmayı zaten beklemiyorum. Aslında konuştuğum insanlar anlaşılır, uyumlu biri olduğumu söylerler de, acaba yüzlerindeki maskenin altındaki ifadelerini, sinsi gülüşlerini, samimiyetsiz niyetlerini okuyamadığım, göremediğim için mi inanmamı mı bekliyorlar çözemedim, bilemedim.

Yeri gelir, etliye de karışırım, sütlüye de, yeri gelir ısırırken elma da derim alma da… Kimse için art niyetli düşünmem, iki kuruşluk çıkar için arkadaşımı, dostumu satmam!

Bir insanın kendini anlatması, yazmadı ne kadar ayıp ve çirkin ise, ki bunun da farkındayım, ama bu satırları yazmak zorunda, mecburiyetinde kalınca, beni anlayacağınızı düşündüm.

Her neyse ne…

Ben buyum ve böyle iyiyim! Gölge etmeyin, yeter!