Maziye dönüp bakmak, hindiden sonra deve hikayesi

30 Ekim 2012, 09:00

1237 kez okundu.

Gelin biraz gerilere, bir asır öncesine gidelim. Hafızanızı bir yoklayın, geçmişi bir hatırlamaya çalışın, sonra da hindiden sonra deve hikâyesini anlatayım size.

1914 senesi. Birinci Dünya Savaşı başlamış. Almanya Türkiye ile dost, (Ayı derisinden post olmaz ya, o da ayrı bir mesele) yani müttefik. Dost, müttefik bildiğimiz Almanya bizi savaşa sokmak istiyor. Osmanlı’nın da başında Sadrazam Sait Halim Paşa var. Şimdi İstanbul’da yalısı da var ya, o şahsiyet. Lakin o dönem en güçlü adam Harbiye Nazırı ve başkomutan vekili Enver Paşa…

İki yıl önceki Balkan Savaşından yenik çıkmışız. Ordu güçsüz. Osmanlının savaşta tarafsız kalmasını isteyenler ise çoğunlukta…

Günün birinde, İngiliz donanması tarafından kovalanan dönemin en güçlü iki Alman zırhlısı (isimleri sonradan Yavuz ve Midilli olarak değiştirildi) Goben ve Breslau Çanakkale Boğazı’ndan girip bize sığınırlar. Almanya’nın savaştığı İngiltere, Fransa ve Rusya bu zırhlıların geri çevrilmesini, mürettebatın derhal Almanya’ya gönderilmesi istiyorlar. Bunun üzerine güya bir çözüm bulunur!

Osmanlı’nın bu iki gemiyi satın aldığı açıklanır.

Oysa gemiler yine Alman amirali Suchon’un komutasında. Yapılan tek şey bunlara Türk bayrağı çekmek ve alman mürettebata fes giydirmek!

Günün birinde, bu iki gemi ‘manevra yapmak’ için Karadeniz’e açılırlar ve iki Rus limanını, Sivastopol ve Odesa’yı bombardımana tutarlar. Tutarlar ve birkaç küçük Rus gemilerini batırırlar.

Manevra emri kendilerine Enver Paşa tarafından veriliyor da, bombardıman emrini kimin verdiği bugün bile belli değil. Çok büyük ihtimalle, Alman amiral Suchon bu işi kendiliğindene yapıyor. Amacı Osmanlıyı Almanya yanında savaşa sokmak.

Enver Paşa bu bombardıman haberini bakanlar kurulu üyelerine ‘bir oğlumuz oldu!” diye duyurur, ki felaket ondan sonra başlar.

Savaşa giren Osmanlı, Anadolu dışındaki bütün topraklarını yitirir, Rus ordusu Erzurum’a kadar girer, Suriye, Irak, Filistin, her yer elimizden çıkar.

Sonuç acıklı tabi. 1918 yılında savaş bittiğinde ordunun bırakın savaşmayı, kımıldayacak hali kalmaz. Savaştan yenik ayrıldık ya… Önce Mondros teslim anlaşması, sonra da Sevr imzalanıyor ve anavatan elden çıkıyor. İngilizler, Fransızlar işgali başlıyor ardından.

Yukarıda tarihten bir kesit aktardım. Ne demek istediğimi anladınız. Artık kimin dost, kimin düşman olduğunu bilmemiz, ayırt etmemiz lazım.

Şimdi bir Hafız Esad hikâyesi… Yani hindiden sonra deve hikâyesi…

Buyurun…

Suriye… Bir gün yaşlı bir bedevinin hindisi çalınır. Bedevi oğlunu çağırır, acilen hindiyi çalanı bulmasını ve cezalandırmasını ister, “Eğer bulamazsan başımıza bir felaket gelecek!” der.

Oğlan güler, “Baba delirdin mi? Bir hindi çalındı diye başımıza ne felaket gelebilir ki?”

Bedevi baba kızar; “hindi önemli olmayabilir ama çalınmış olması önemli. Dediğimi yap, hindiyi çalanı bul!”

Bedevinin oğlu babasını ciddiye almaz, bir hindi ile uğraşmayı değmez bulur, ilgilenmez.

Aradan bir süre geçer, bu kez bedevinin devesi çalınır. Oğlu koşarak gelir; “baba devemiz çalındı” der.

Baba, hindiyi çalanı bulup bulmadığını sorar.

Oğlan ise, “Baba koskoca deve gitti, sen hindi diye tutturdun!” der ama baba ısrarlıdır, hindiyi bulmasını salık verir.

Olan gider, deveyi çalanı da bulamaz. Yine aradan zaman geçer, oğlana yine heyecanla babasının çadırına dalar; “Baba, bu kez de atımız çalındı”

Bedevi babanın en değerli varlığıdır Arap atı. Ama bedevi oğluna, “sen hindiyi çalanı buldun mu?” der ısrarla…

Oğlan gider, at da, çalan da bulunmaz. Ve bir süre sonra oğlan ağlayarak çadıra girer, “Baba ablama tecavüz etmişler!” felaket haberini verir.

Baba deliye döner. “Sana demiştim, hindiyi çalanı bul diye. O gün onu bulup cezalandırsaydık, bugün başımıza bu felaketlerin hiçbiri gelmeyecekti. Hindimizi çalabileceklerini görünce her şeyimizi kaybettik” der.

Bu hikâyeden siz ne anladınız bilemem. Ancak, belki Esad ailesinin mantığını anlar birileri. Hani şu canı cehenneme dedikleri diktatör Esad’ın.

Uçağımızın düşürülmesi hindi’mizdi.

Akçakale’de devemiz çalındı.

Sırada atımız var!

Sonrasını Allah korusun!