Üzüldüğün şeye bak!

Değiyor mu? Kadere, isyana, kedere, ihanete?

Kişilerin yaşam süresine, kalitesine göre farklı yorumlar getirse de, hayatın yükü ağır. Yok sayıp, ciddiye almayıp, boş verip ‘üzüldüğün şeye bak!’ diyor muyuz ara sıra, bilmiyorum.

‘Aşk rüyadır çoğu zaman olduğu gibi bırak, bir tek sen misin ayrılan, üzüldüğün şeye bak!’ dizeleri ile başlayan şarkıların arkadaşı, kankasıdır şiirler.

Her şarkı, her şiir yaşanmışlıkları anlatır. Bazıları ‘yazsam hayatım roman’ der, bazıları da yaşadıklarını şiirlere döker. Siz roman niyetine okusanız da olur.

Aşağıdaki şiirim de bunlardan biri. İçinde hüzün var, acı var, kahır var, sitem var. Kime mi, belki hayata, belki de birine, birilerine.

Öyle işte!

*

Sanmayın dostlarım çok mutluyum!

Her günüm bir günümden beter

Ağlayan yüzüm yüreğimden beter!

Zannetmesin dostlarım sızılarım biter

Bir hapishanede keşke sayılı günlerim olsaydı

Sayılı günler tez geçerdi

Ne hanlar, ne köşkler, inanın gözüm yok

Sanmayın ki çok mutluyum 

Her günüm bir günümden beter

Sanmayın ki yaşıyorum!

Umutsuz bir halde çaresizliğin içindeyim

Bakan gözlerim sanmayın ki gülüyor

Bilin ki yine ağlıyor,

Dinmeyecek gözyaşlarımı yine siliyorum.

Baktığım her yerde çaresizliği yaşıyorum      

Ben niye yaşıyorum ki anlamıyorum,

Bir sevenim yok, bir ümidim yok

Ellerimden tutan yok

Kahrolsun ki ben yine yaşıyorum!