Bir insanın hayatı bu kadar elinden alınır mı alınırmış. Bir insanın hayatı bu kadar yıkılır mı yıkılırmış. Ben bunu yazar bunu söylerim.
Hayat bazen bize öyle oyunlar oynuyor ki, dört bir etrafın sarılıyor çıkamıyorsun, çözemiyorsun, içindeki acıları bir türlü anlatamıyorsun.
Yaşarken ölmek sanırım bu olsa gerek!
*
Umutsuzluklar hep peşimde
Gelmeyin durun biraz
Sıralanmış Ardında bırakmıyorlar beni
Durun durun biraz
Nefes almak istiyorum
Çekin gidin başımdan
Yürümek istiyorum
Zincirler vurulmuş etrafıma
Açamıyorum çıkamıyorum
*
Bu dünyada
Dört bir etrafım sarılmış
Bırakın, bırakın beni kendi kendime
Kurşunlar geliyor üstüme üstüme, yaralanıyorum
Her gün güneş doğuyor üstüme
Işıl ışıl etrafıma ama ben üşüyorum burada
Bırakın gideyim mutlu olmaya
Hiç mi hakkım yok sorsak hakimlere
Vurulmuş kelepçeler elime
Hiç mi şansım yok bu dünyada mutlu olmaya
*
Kararım yazılıp çizilmiş idam sehpasına,
Yürüyeceğim her gün bu yolda istemesem de
Sarılmış etrafım zincirlerle bırakmıyorlar beni,
Kurşunlar geliyor her gün bir yanıma!
Çaresiz gidiyorum bu yolda,
İmkansızlıklar hep peşimde sıralanmış ardı ardına,
Hiç acımıyorlar bana, acımıyorlar…