Geziye çıkan iki adam, aynı trende karşılaşır ve arkadaş olurlar. İkisinin de gideceği yer aynıdır ve yolculuk bir hafta sürecektir. Nihayet yedi günün sonunda yolculuk bitmiş ayrılma vakti gelmiştir. Trene binen ilk yolcu öbür yolcuya der ki; “Arkadaş, bir haftadır birlikteydik, beni tanıdın mı?”
Cevap verir yol arkadaşı; “Hayır, tanıyamadım”
“Ben ünlü bir eşkıyayım ama siz benden de büyük bir eşkıyasınız ve siz bu yolculukta benim öğretmenim oldunuz.”
Diğer yolcu şaşırır; “Nasıl?”
Ünlü eşkıya olduğunu söyleyen açıklar; “Bir şey elde ederim umuduyla üst üste yedi gün uyuduğunda üzerini, mola verdiğimizde ise çantanı didik didik aradım ama hiçbir şey bulamadım. Bu kadar uzun bir yolculuğa boş cüzdan ve hiçbir değerli eşya almadan mı çıktın?”
Sonra aralarında şu diyalog geçer.
“Değerli bir elmasım ve birkaç da altın akçem var.”
“O zaman neden ben bu kadar çabama rağmen onu bulamadım?”
“Ne zaman dışarı çıksam elmasımı ve altın akçelerimi senin çantana koydum ve sen benim çantamı yedi gün boyunca karıştırdın ama kendi çantana bakmak aklına gelmedi. Benim çantamı karıştıracağına kendi çantana odaklansaydın aradığını bulmuş olacaktın ama yapmadın.”
Evet, Allah her gün çantamıza yeni umutlar yeni mutluluklar koyar ama bizim çantamıza bakacak vaktimiz olmadığı için görmeyiz! İşte herkesin temel sorunu bu.
İnsan başkalarına bakmayı bırakıp kendine baktığı gün tüm sorunlar çözülür...
Eğer içindeki kötü hırsı yenip kendi yolunda ilerlersen yolun sonunda başarı ve mutluluk seni bekliyor olacaktır!