Bunu bilir, şunu söylerim, ‘asil azmaz, bal kokmaz!’ Kuşkusuz herkes görgülü olacak, görgü kurallarına uyacak da, asaletin adı ve tadı başka. Asil insan her yerde asildir, kendini kabul ettirir, sevdirir… Asalet parayla satılmaz, insana itibar sağlar, kredi sağlar.
Özetle asil insanın hali başka…
*
Bir gün padişah ile vezir iddiaya girerler. Padişah asaletin daha üstün bir meziyet olduğunu söylerken, vezir de görgünün en önemli unsur olduğunu iddia eder.
İddiaya girerler. Her defasında padişah asaleti savunurken, vezir görgü’de ısrar eder.
Bunu test etmek, onaylamak için bir gün düzenlenir.
O gün vezir, görgünün toplum içinde daha ağır basan bir yaşam tarzı olduğunu isbat etmek için, eğittiği kedisine tepsi ile padişaha çay götürmesini sağlar. Kedi de eğitimli tabi, çay tepsisini alır ve padişaha ikram etmek ister.
Bunu bilen ve hazırlıklı olan padişah, kedi tam tepsiyi huzura getireceği sırada, cebindeki fareyi serbest bırakır, yani yere fırlatır. Fareyi gören kedi, elindeki çay tepsisini yere atarak farenin peşine düşer.
Sonra da haklılığını göstermek için vezire çıkışır, “Gördün mü, bak sen görgü dedin, ben asalet dedim. Senin görgülü dediğin kedi, fareyi görünce görgüsüzlük yaptı, farenin peşine düştü!” diyerek unutamayacağı bir ders verir.
*
Siz siz olun, asaletten şaşmayın. Dedim ya, asil azmaz, bal kokmaz!
Ve de, çokbilmişlik taslayan, ukala, zeki, sözde uyanık ve kendini vezir zannedenlerin aklına şaşarım ben!