Aşağıda okuyacağınız fıkrayı, Sabah Gazetesi yazarı sayın Nazlı Ilıcak’ın köşesinden arakladım. Affına sığınarak köşeme alıyorum.
Alıyorum çünkü, bu fıkrada kıssadan hisse var.
Alınacak ders, ibret yani.
*
Bir çocuk 10 yaşlarında iken trafik kazası geçirir ve sol kolunu kaybeder. Oysa onun en büyük hedefi judocu olmaktı. Üzülüyordu sakat haline. Oğlunun üzüntüsünü gören babası, ünlü bir judo ustasına giderek yardım ister.
Usta, ertesi gününden itibaren 5 yıl boyunca çocuğa tek bir hareket gösterir. Her gün bu aynı hareketi tekrarlamasını ister öğrencisinden.
Çocuk sıkılır bu durumdan. Hergün aynı hareketler, bir değişiklik yok. Başka oyun yok. Ustasına der ki, “Bana öğrettiğin bu oyunu öğrendim, bana başka bir hareket öğretir misin?”
Der ama, judo ustasının cevabı hep aynı olurmuş;
“Sen sadece bu hareket için çalış!”
Nihayetinde aradan 5 yıl geçmiş. Günün birinde, judo ustası, talebesine; “Seni büyük bir turnuvaya yazdırdım, hazırlıklı ol! demiş.
Çocuk şaşırmış. Ve bu arada yaşı da 15 olmuş tabi. Ustasına şunu söylemiş; “Usta, hem sol kolum yok, hem de yalnız bir tek hareket biliyorum, başka oyun öğretmedin ki bana!”
İtirazlar nafile, usta ne derse o…
Müsabaka günü, rakibine bildiği tek hareketi yapmış ve kazanmış. İkinci, üçüncü maç derken, çeyrek final ve yarı final, nihayetinde final…
Hep o tek hareketi yaparak rakiplerini yenmiş.
Şampiyon olmuş.
Kupayı aldıktan sonra sevinçle hocasının yanına koşmuş ve “Nasıl oldu anlayamadım! Tek kol, tek hareketle nasıl kazandım bunları?”
Bakın, büyük ustanın, hocanın cevabı ne olmuş;
“Bak evlad, 5 yıldır aynı hareketi çalışıyordun. O kadar çalıştın ki, yeryüzünde o hareketi senden daha iyi yapan kimse yoktu. İkincisi de, o hareketin tek bir karşı hareketi vardı, rakibini sol solundan tutup çekmek!”
*
Tamam da, bundan çıkan mana ne?
Şu…
Bazen farkına varmasak da, eksik gördüğümüz taraflarımız, aynı zamanda en güçlü yanımız, taraflarımız olabiliyor. Yeter ki bu eksiklik zihinlerde olmasın!
Bedensel engel neyse de, zihinsel engelli olmak en beteri…