O, elması ile ünlü ilçemizin ziraat odası başkanı idi.
O, tatlı dilli, güler yüzlü, sosyal sorumluluk projeleriyle tanınan-bilinen ve sevilen gönül dostuydu.
O, her şeyi insan odaklı yapar, düşünürdü.
O, kim olursa olsun, yüreğini ve sofrasını açık tutardı.
O, yüreğini de açık tutar, kapıyı kapatmazdı.
O, Anavatan Partisi ilçe başkanlığı yaptığı dönemde bile kimsenin siyasetine takılmaz, yakasındaki rozetini görmez, kapısını çalan herkesi içeri ‘buyur’ ederdi.
*
Siyasetten hiç kopmadı. Bir yere geleyim diye ne inadını sürdürdü, ne de ısrarını. Tevekkül sahibiydi, her şeyi nasip ve kısmet olarak yorumlar, kadere inanırdı.
O günden bu yana, ne siyasetten elini ayağını çekti, ne memleketine hizmet etmekten, ne de yaşanabilir bir ilçe için, insanların refahı için birleştirici, uzlaşmacı unsurlarını da devreye koyarak, ‘nerede kalmıştık’ sloganı ile yeniden siyasete ve yerel yönetimlere merhaba diyecekti, kısmet olmadı.
Bilgiliydi.
Anlatırken, konuşurken azından bal damlardı. Kırmayı, kırıp dökmeyi hiç aklından geçirmez, nezaketi elden bırakmazdı.
*
Hastaya giderdi.
Cenazeleri ihmal etmezdi.
Düğünlere katılır, izzet-i ikramdan kaçınmazdı.
İyilik meleğiydi sanki. Karşılıksız sever, yardım ederdi.
Kimi görse hal hatırını sorar, eksik etmediği güler yüzüyle insanların gönlünde taht kurmayı sürdürürdü.
Siyaseti, insanlar için çırpınmayı seviyor.
Biz de kendisini seviyoruz. Soyadının Cüce olduğuna bakmayın; sevdası, sevgisi ve insanlığı devasa…