İki eski dost, iki meslektaş birbirine düşüyor. Kimse de çıkıp, ‘Yahu nedir sizin derdiniz, nedir birbirimizle alıp veremediğimiz? Neyi bölüşemiyoruz!’ demiyor.
Abiler seyrediyor, iki kişi bir kavganın yılmaz ve yorulmaz savaşçısı, herkese de seyir gerek, kimse çıkıp da ‘hop, durun bakalım!’ demiyor.
Herkes seyirci…
Bu kadar kin, bu kadar nefret duygusu, bu kadar hırs küpü olmak nereye kadar!
Ve ne için?
*
Daha önce de yazdım, yan yana yemeyi seviyoruz da, yan yana yürümekten aciziz. Sevmiyoruz yan yana yürümeyi. İlla ki arada mesafe olacak, illa ki iki adım ötede berikine çakılacak bir lafımız olacak, illa ki yüzümüzden akan nefretimiz birilerine hançer gibi batacak!
Bunu istiyoruz hep…
Bu şehirde, geçtiğimiz hafta başlarında Milliyet Gazetesi toplatıldı. Neden?
Söyleyeyim; kinimiz, nefretimiz, çekememezliğimiz, hırsımız bizi ulusala kadar taşıdı ve rezil olduk!
Aşağıda da söyledim, düşmana gereke yok, biz bize yetiyoruz zaten!
*
Birileri tetiğe bastı ki, birileri için sosyal medyada insafa, vicdana sığmayacak şeyler yazıldı. Ha, içinde ciddi, gerçeği yansıtan şeyler var mı, bilemem. Zırva hepsi. Tevil götürmeyecek şeyler. Asılsız iddialar, dedikodu ve hiç olmaması gereken özel hayatlar… Varsa zaten mesele adliyeye intikal etti, zaten müfettiş de geldi, bulur, çıkarır, varsa suç unsuru, gereken yerine getirilir! Amma kendimizi hâkim, savcı ve müfettiş yerine koyup, kumpaslarla, alavere-dalaverelerle, kumpaslarla, tuzaklarla birbirimizi yıpratmaya çalışırsak, başkaları güler bu ağlanacak halimize.
Lafa gelince bölücü PKK’ya laf saydırıyoruz, FETÖ denen hainlere demediğimizi bırakmıyoruz, sözde dost görünümlü iki paralık Barzani’ye verip veriştiriyoruz, ABD’ye salladıkça sallıyoruz, batı denen şerefsiz ve haysiyetsiz ülkelere, liderlerine kabadayılığımızı göstermekten zerre-i miktar çekinmiyoruz.
Bunlara gerek yok ki…
Düşmana gerek yok işte, yok… Çünkü biz bize yetiyoruz azizim.
Dedim ya, ağacın kurdu içeride…