Çünkü bu tür bencil, egoist, sadece kendini düşünen, sürekli 'ben, ben, ben!' diyen bütün amacı kazanmak olan, bunun yanında davranışları genellikle kendilerine zarar vermeye yönelik olan, bu davranışının altında yatan dürtüler erken çocukluk döneminde yaşanan çok travmatik ve aşırı bunaltıcı deneyimlerden kaynaklanan, aslında narsist, çaresiz, sevgisiz, korkmuş bir çocuk ruhu taşırlar.
Ne kendilerine güvenirler, ne çevrelerine. Sürekli korku ve kuşku içinde yaşarlar.
Siyasetçisi, belediye başkanı, sivil toplum kuruluş önderi, gazetecisi, valisi, kaymakamı, müdürü, şefi, esnafı, aklınıza kim gelirse...
Günümüzde bizim insanımız da, gökten zembille inmiş ümitsiz vaka olarak görülen, hasta, kokmuş ve korkmuş, karakter kaybı yaşayan insanlara kurtarıcı gözüyle bakıyoruz da, yanar yüreğim ona yanar!
*
Toplum bir çürümeye doğru yelken açmış vaziyette.
Evet, neden birbirimizle diyalog kuramıyoruz?
Neden?
Gücün büyük bir öneme sahip olduğu toplumlarda, liderler, kendinde lider özelliği olduğunu zanneden tipler, kolaylıkla paranoyak özellikler kazanabilirler.
Çevrenize bakın, dikkat edin Allah aşkına; kişilik bozukluğu yaşayan, başkalarından kuşkulanmayı yaşam biçimi sayan ve onlara karşı her geçen gün artan oranda güvensizlik tanımına giren kimseler, köşe başlarındalar, en kaliteli koltuk sahibidirler, altlarında makam aracı.
Başkalarının amacını kötü niyetli olarak yorumlayan sözüm ona iyi niyetli çocuklar!
Ha, sevsinler sizi e mi?
Bereket versin Maraş'ta böyle dangalak kimseler yok!