Ulu bir kavak ağacının yanında bir asma kabağının filizi boy göstermiş. Bahar ilerledikçe, bitki kavak ağacına dolanarak yükselmeye başlamış.
Yağmurlar yağmış, güne açmış, bitki hızla büyüyerek gelişmiş, kısa sürede kavak ağacı ile neredeyse aynı boya erişmiş. Bu durum kavak ağacının dikkatini çekmiş ama soruyu asma kabağı sormuş; “Kavak ağacı kardeş, sen ne kadar zamanda bu hale geldin!”
“On yılda…” demiş kavak ağacı.
Asma kabağı, kavak ağacına bakmış, dudak bükmüş, küçümsemiş, böbürlenmiş de tabi.
“Sen çok yavaş gelişmişsin. Bak, ben iki ayda seninle aynı boya geldim!” demiş.
Kavak; “Haklısın kabak kardeş” demiş ve tartışmaya girmemiş.
Günler geçmiş, yaz bitmiş, havalar soğumuş, sonbahar sert yüzünü göstermiş, rüzgârlar asma kabağını sarsmaya başlamış. Üşüyüp titremeye başlayan kabağın yaprakları dökülmüş, soğuklar arttıkça gövdesi büzülmeye başlamış. Endişe içinde kabak, kavak ağacına sormuş; “Ne oluyor bana böyle! Neden çıplak kaldım, neden gövden bükülmeye başladı?”
Kavak seslenmiş; “Ölüyorsun!” demiş.
“Ne yaptım ki ben, neden öleyim”
Kavak ağacının canına tak etmiş artık, şöyle cevap vermiş; “Benim on yılda geldiğim yere iki ayda gelmeye çalıştığın için…!” demiş.
*
Kıssadan hisse, ey siyasetçiler, ey basın mensupları, ey kendini allam-ı cihan zanneden zavallılar, ey dün başladığı işte, ertesi günü yakınlarına bile burun kıvıran, kendini Kaf dağında zanneden asalaklar. Nereden geldiğinizi, nereye gideceğinizi unutmayın. Çalışmadan, emek vermeden, kendinizden bir şey katmadan geldiğiniz yer kalıcı olmuyor, olamıyor.
O nedenle ne iş yaparsanız yapın, ayağınızı denk alın!
*
Şimdiki siyasetçilere, kendini siyasetçi zannedenlere bakıyorum, birkaç senesini vermiş, üstelik de siyasetin, partinin ve gücün rantını yemiş, istiyor ki, bir günde zirveye çıkayım, başkan olayım, hep bana, hep bana olsun, memleketi ben idare edeyim. Ben ne dersem o olsun…
Yok ya, anan güzel mi o kadar!
Hani emek, hani alın teri, hani özveri…
Uyanık seni…