Adamın biri ilk kez İstanbul’a gelmiş. Köprüde, camileri, sağı solu seyrederken, yolu Eminönü taraflarına düşmüş. Tam orada, tezgâhta çiroz satan balıkçılara rastlamış ve sormuş;
“Bu nedir, neye yarar?”
Balıkçı anasının gözü, bıçkın. Adamın kendisi ile dalga geçtiğini zannetmiş.
“Bundan bir tane ye, zekân açılır” demiş.
“Kaça!”
“Tanesi 10 lira…”
Adam 10 lirayı bastırıp, kurutulmuş balıktan alarak çiğ çiğ yemeye başlamış. Bakıyor, yiyor ama bir şey yok. Galiba az geldi diye düşünmüş, iki tane daha almış. Arakasından bir daha, birkaç tane daha derken, yediği çirozların sayısı 10’u bulmuş.
Çünkü fırlama satıcı, “ne kadar yersen, o kadar zekân açılır, kuvvetlenir” diye akıl vermiş.
Adam son çirozu midesine indirince, dik dik balıkçıya bakmış, homurdanarak;
“Galiba sen beni kazıklıyorsun!” diye çıkışmış.
Fırlama, bıçkın balık satıcısı kıs-kıs gülmüş:
“Demedim mi ben sana, zekân açılır diye. Biraz geç oldu ama bak, açıldı işte!” karşılığını vermiş.
*
Bizim zekâmızda sorun mu var diye zaman zaman kendi kendime sorarım. Siyasetçilerimizde, bürokratlarımızda, işadamlarımızda, sivil toplum kuruluşlarımızda…
Ne diyorsunuz, acaba birkaç çiroz da biz mi yesek! Belki gözümüz, zihnimiz açılır da, memleket faydasını görür!