Bu ata sözüdür, doğrularla karşılaşmak, yüzleşmek, insanlara yaramıyor, iyi gelmiyor. Hakkında satırlara dolusu methiye yazarsın, telefon açıp da iki kelamda bulunmaz, teşekkür etmez, ne zaman ki iğnenin ucu batsa, feryad-ı figan başlar.
Gerçekler her zaman acıdır. Bizim görevimiz acı vermek değil, doğru olan şeylerin kamuoyunca paylaşılmasıdır.
Neyse…
*
Ne demek istediğimi daimi okurlarım anladı. Yazıyı kısa kesiyor, Aydın havası yapıyor ve EDE AJANS’ta çıkan bir küçük notu yazıya ekleyerek bugünü kurtarıyorum.
Tekrar hatırlatmakta fayda var: lehinde haber ve yazı çıktığı zaman teşekkür etmesini bilmeyenlerin, -kendilerince- aleyhinde haber ve yazı çıktığında da kızmaya, küsmeye, somurtmaya ve sitem etmeye hiç ama hiç hakları yoktur.
Biz sadece görevimizi yapmaya çalışıyoruz.
Kimseye biat etmeyiz, boyun eğmeyiz ve husumet beslemeyiz. Nasıl ki fırıncının işi ekmek yapmak ise bizim de mesleğimiz haber yapmak ve yazı yazmaktır.
Doğruları över ve alkışlarız, yanlışları ise eleştirir ve naçizane yol göstermeye çalışırız.
Dinleyen dinler, dinlemeyen de kendi bildiğini okumaya devam eder. Meselenin özü budur.
Kendini bilen bazılarına yeniden önemle duyurulur.
Bu meselede son söz; bizim kimseyle sorumumuz yok. Takıntımız, ön yargılarımız asla olmadı. Olması için de sebep yok. Bu şehri yöneten, bürokrat olsun, yerel yöneticiler olsun, hepsi de bizim insanımız. Biz, onların Maraş’ı çok sevdiğinden daha fazla, üstelik de hepsini de çok seviyoruz. Çünkü Maraş’ı sevmek sadece birkaç kişinin tekelinde değildir. Bizim de sevdamız, aşkımız, tutkumuz Maraş.
Ancak, muhatabımız her kimse, kimlerse, eleştirilere karşı tahammüllü olmak zorundalar. Ha, belden aşağı varsa vurmalar, hakaretler, özel yaşama girişler, kesinlikle etik değildir. Gazetecinin görevi tetikçilik değildir. Aksini iddia eden varsa, eleştirilere karşı tahammül edemiyorlarsa…
Adliye 10 kilometre ötede, Üngüt’te…