Aşkın şark hizmetini yıllar önce gönüllü olarak yaptım.
Bir yanlışım doğrularımı götürdü.
Her parçamı bir yerde bıraktım.
Şarkılarımı eski zaman insanlarına, aşkı televizyon dizilerinde tüneyen zibidilere, memleketi kurtarma hikayelerini de oturduğu yerden ahkam kesenlere bıraktım.
*
Sadece yazarak kazandım hayatımı.
Ne kör ihtirasım oldu ne haksız kazançla dirsek temasım.
Yalan değil öfkemi bileylediğim zamanlarım çoktur.
Kırk kanatlı yalanlar ülkesinde kıt kanaat yaşamaktan gurur duydum.
Her zaman söylerim, "Namuslu bir gazetecinin milyon dolarları olmaz!" O yüzden şerefi haysiyeti o züppelerin şarap mahzenlerindeki etiketli resimlerine bıraktım.
*
Kelimelerden kurduğum bir evde parantez içinde yaşıyorum. Güz bahçelerim de var, söz bahçelerim de.
Onlara gözüm gibi baktım.
Çocukları taşır yük trenlerim.
Mavi cümlelerimi sadece çocuklara rezerve ettim de siyahları takım elbiseli cellatlara bıraktım.
*
Küçük el radyolarıyla büyütülen çocuklarla teknolojiyle büyütülen çocuklar arasındaki farkı gördükten sonradır ki acılarım da büyüdü.
Nostaljiyi sevdim teknolojinin canı cehenneme! O yüzden emeklerken bizlere sevmeyi öğreten o mahalle insanlarını özlemekle geçti yıllarım.
Bir akrebin intiharına duyduğum saygıyı elinde silahla yaşayan insanlara duymadım.
Şimdiki zamanın acımasızlığına insanlığımdan utanarak baktım.
Aradıklarımı bir daha bulamayacağımı bildiğim için...
Kayıp ilanlarına göz atmayı magazin meraklılarına bıraktım.
*
Mesele yastığa sarılıp uyumak değil; mesele yaslanacak omuz bulmak.
O kadar çok arkadaş ve dost ölüsü gördüm ki insanlara inancım kalmadı.
Satın alacak mezar toprağı da kalmadı ya da vaktim olmadı.
Hayatın ölümle imzaladığı anlaşmayı bugüne kadar hangi canlı bozabilmiş!
Yaşamakla pamuk ipliğiyle kurduğum bağlantıyı çoktan koparttım!
Aklımı çocuklarda!
Gözlerimi arkada bıraktım!
(Hakkı Yalçın)