İktidara karşı manşet atmak, ateşten gömlek giymek gibidir. Yakar adamı, Marmara çırası gibi hem de…
Korku demek abartılı olur da, ahbap çavuş ilişkileri. Ya da patronun belediyeye olan sempatizanlığı, düştüğü işi icabı, atıyorum belediye aleyhine haber yapan gazeteci, kendini kapının önünde bulur. Çünkü patronlar habere değil, çıkarlarına bakar önce, onu düşünür. Gazetede çıkan haberler, yazılan köşe yazarları çok da umurunda değildir.
Resmi ilan, reklam var mı, yani kasaya-cebe girene bakar önce.
Haber, yorum olmazsa da olur. Canı cehenneme!
Haberi okuyan mı var sanki. Şayet deve dişi gibi kalem sallayan gazeteci varsa, şöyle kodu mu oturtturan, kaleminden kan damlayınca üzerine sıçrar diye korkan adamların anlayacağı dilden yazılar, belki gazeteyi alıp okumaya geçerli sebep sayılabilinir ama, genelde aynı haberler, aynı resimler, aynı başlıklarla çıktığı için, günümüzde insanoğlunun pek de ilgisini çekmiyor gazeteler.
Diyorlar ki, okuyan bir toplum değiliz.
Maraşlılar gazete okumuyor.
E birader, siz de aynı resimlerle, aynı haber ve başlıkla çıkmayın, özel ve araştırma haberler ve de röportajlar koyun bakalım, okuyan var mı, yok mu?
*
Evet, tekrarlıyorum, iktidara kafa tutmak, aleyhine haber yapıp iki yorumda bulunmak, her babayiğidin harcı değil öyle.
Marifet mi, tabi ki değil. Gelenin keyfi için de geçmişe kalkıp sövmek olmaz! Her kim ise!
Ben yazarım, bana vız gelir diyorsanız, siz gerçekten gazetecisiniz. Korkmuyorsanız, cesursanız, yanlışların üzerine üzerine gidiyorsanız…
Kutlarım sizi.
Tabi bu şehirde gerçekten yazmaktan korkmayan, “Aman, ne etkiye ne sütlüye karışayım, bana ne, memleketi ben mi kurtaracağım. Sonra bu işin bir de mahkemeye düşme tarafı var ki, uzak dursun, almayayım…” kolaylığına ve basitliğine kaçanları gördükçe, “Vay be, meslek bitmiş!” demekten kendimi alamıyorum.
Ha, hükümete sallamak, iktidara veryansın etmek, mahkemelere düşmek marifet mi, kesinlikle değil.
Zaten kimsenin de iktidara, güce karşı savaş açtığı yok.
Durduk yerde, niye olsun ki…