Ahmet desem, Mehmet karşı çıkacak. Hasan diye telaffuz etsem, Hüseyin ‘benim kafam kel mi? Tabi ki birinci adam benim!’ deyip üst perdeden kafa tutacak.
Peki, kentteki üst akıl kim diye sorunun güzergâhını ve adresini değiştirsem, bir şey değişir mi, sanmıyorum. Birinci adamı şöyle bir kenara koyalım da, bu şehirde üst akıl kim?
Ben değilim bir kere, önce bu acı gerçeğin altını kalın kalemle çizelim de maraza çıkmasın sonra… Dikkat ederim, okurum, dinlerim de, maşallah bu şehirde üst akıl olduğunu söylemeyen yok.
Siyasetçisi bir âlem, işadamları başka bir dünya, gazetecileri desen maşallahları var bilmedikleri yok, bürokratı zaten bu düşüncenin ve uygulamanın dışında, neticede devlet memuru hepsi, ama esnafından tutun da en ücra mahalledeki gariban vatandaşına kadar üst akıldan haberdar azizim.
*
Biz gene birinci adama dönelim isterseniz. Üst aklı uzatacak olursak maraza çıkacak, adım gibi eminim. Çünkü ayranım ekşi diyen yok, benim kafam kel mi diyen çok.
Herkes usta, herkes duayen, herkes bilirkişi, herkes birinci sınıf…
Alt ligde top koşturan yok! Hepsi de süper lig oyuncusu mübareklerin!
“Tamam, lafı eveleyip geveleme, uzatma lastik gibi, ne diyeceksen de, bu şehirde birinci adam kim?” dediğinizi duyar gibiyim. Biraz da hiddetlenerek, öfkelenerek, kızarak, yüksek sesle düşünerek…
*
Kalkıp şimdi isim vermek istesem, abooo, yetmiş yerden ses gelecek, patırtı kopacak, belki de kıyametin alametleri zuhur edecek, belki de yer yerinden oynayacak, belki de fincancı katırları ürküp üzerime gelip, beni vurmaya bile kalkışan çıkacak!
Tamam… Sakin olun. Arkanıza yaslanın, rahatlayın. Cevap veriyorum. “Vallahi de billahi de ben değilim…” Anlaştık mı, okey mi?
Çünkü bu şehirde birinci adam da, üst akıl da halk, sade vatandaş; ekmeğini taştan çıkartmayı başaran, akşam evinde huzur içinde çorbasını içebilen, eşi-dostu ile muhabbete zaman bulabilen, devletini, milletini, vatanını, bayrağını ve ezanını sevenler…
Üst akıl ve birinci adam bunlar işte… Sen, ben hikâye…