Ama bugün biraz gülümseyin istedim.
Aslında, en çok da sevgili bir meslektaşımın bugünkü yazısı, beni bu yazıya mecbur ve mahkum etti.
*
Kimse günahsız değil. Herkes kendini peygamber yerine koymasın. Kimse kusursuz değil. Kusursuz dost arayan dostsuz kalır diyenlerin bir aklı, bir bildiği vardır mutlaka.
Hayatta en kötü şey, başkalarına çamur atmak. İftira yani…
Kendi günahlarını, hatalarını, yanlışlarını görmezden gelip, üzerini örtmek ister gibi hareketle, baskın çıkmak, zeytinyağı gibi üste çıkmak, sadece başkalarını küçük düşürmek isteyenlerde itibar kaybı yaratır.
Mahallenin namus bekçisi rolüne soyunup, dünyanın haltını yiyenlere çok rastlıyoruz günlük yaşamda. Ele verir takını, kendi yutar salkımı diyenlerin sözü boşuna değil.
Neyse, biz fıkramıza dönelim…
*
Peder, (papaz) kilisede kaybolan, sürekli azalıp duran şaraplardan şüphelenmiş. Bir gün kilisenin Zangoç’unu yanına çağırmış. Aralarında iki adım mesafe kala durmuş Zangoç. “Söyle bakalım bu şaraplar nereye gidiyor?” demiş papaz.
Zangoç, “Seni duyamıyorum peder” demiş.
Peder şaşırsa da tekrar daha yüksek bir sesle, “Şaraplar diyorum, nereye gidiyor, sen mi içiyorsun?”
“Hala duyamıyorum peder” demiş Zangoç.
Peder, “İmkânsız, sadece iki adım ötedesin.”
Zangoç; “İstersen yer değiştirelim” demiş.
Yer değiştirdikten sonra Zangoç konuşmaya başlamış. “Peder, kiliseye yapılan yardımların harcandığı yerler hakkında şüphelerim var, ne diyorsun?”
Peder cevap vermiş. “Çok ilginç, haklısın galiba, gerçekten de bu tarafa ses gelmiyor!” cevabını vermiş.
*
Siz siz olun, bir başkasını suçlarken, günah keçisi ilan ederken, küçük düşürme gayreti içinde günahları ve hataları ile itham ederken, önce aynayı kendinize çevirin. Başkalarını suçlamak, karalamak kolay. Acaba siz ne kadar doğrusunuz, ne kadar dürüstsünüz?
Bu soruların cevabını net veremiyorsanız, kimseyi durduk yerde suçlamayı bırakın! Biri kurşuna dizilecekse şayet, ilk kurşunu hiç günahı olmayan atsın!
Bilmem anlatabildim mi?