Berber;
“Bakın…” demiş. “Şu önümüzden geçen çocuk var ya… Dünyanın en saf çocuklarından biri. Daha safı belki de yoktur. Bakın, dikkat edin şimdi..” demiş ve yavaş yavaş yürüyen çocuğa seslenmiş;
“Hey çocuk! Gel buraya!”
Çocuk çekine çekine dükkâna girmiş, “Buyur amca…” demiş.
Berber ile müşteri birbirlerinin gözüne bakmışlar, sonra berber cebinden çıkarttığı biri 20, diğeri 100 lirayı iki ayrı elinde tutarak, çocuğa uzatmış.
“Bak bakalım…” Bunların hangisini istiyorsan alabilirsin!”
Çocuk paralara ayrı ayrı dikkatle bakmış ve 20 liralığı alarak teşekkür etmiş ve ayrılmış.
Berber müşterisine dönerek; “Gördünüz değil mi, ne kadar saf bir çocuk. Aynen size söylediğim gibi… “ demiş.
Tıraşa bitince berbere dükkânından çıkan adam, biraz ileride kendi kendine oynayan çocuğu görmüş ve yanına yaklaşarak sormuş; “Be evladım, az önce berberde tıraş oluyordum. Berberin verdiği 100 lirayı alamadın da neden 20 lirasını aldın?”
Çocuk “he, he, he…” diye alaylı gülerek cevap vermiş; “Eğer 100 lirayı alsaydım, oyun biterdi…”
*
Bu fıkrayı şundan yazdım.
Kendini uyanık, zeki, cingöz zanneden çok sayıda kimsenin, aslında bacak kadar çocuktan daha saf ve enayi olduğunu belgelemek için…
Camideki saflara sözümüz yok.
*
Aklımızla dalga geçiyorlar, ona güceniyor, sinirleniyorum.
Allah, bizi yönettiğini zanneden, yaşadığımız şehirden sorumlu addedip, kendini yetkili ve etkili zannedenlerin saflığından muhafaza buyursun!
Hani, ‘amiiiiin!’ demek yok mu?
Bu tipler saf değil, düpedüz, alenen ve resmen saftirik!