Selam vermeden gelir geçersin…
Kalbim mahzun mu, belki evet, belki hayır. Alınganlık gösteren, yakıştırmayan bir ben değilim.
Bu bir şarkı aslında. Her gün dinlediğini, duyduğunuz, belki de mırıldandığınız..
Büyüklerim at binenin, kılıç kuşananın demişler. Her şey onu gereği ve layıkı gibi kullanmasını bilene yakışır.
Buna şunu ekleyebilirim, gerçi ne alakası var diyeceksiniz de şöyle uzun soluklu bir düşünürseniz, var. Biri sizi üzüyorsa, mutlaka mutlu ettiği başkaları vardır.
Ya da bir başka ifade ile itaat ettikleri zincirlerden, aptalları serbest bırakmak zordur…
Yine mi ne alaka…
Size de yazı beğendiremiyorum birader.
Sabredin..
Hadi burada araya girsem desem ki, alınmayan selam geri verilir mi?
*
Soracaksınız, yazı karman çorman. Çorbaya dönmüş bir yazının nesini okuyalım. Kime ne mesaj verdiği belli değil, ne içerik belli, ne konu.
Söylesene…
Ne ayaksın sen!
Boş ver beni…
Senin sesin güzeldir, şuradan iki çay söylesene!
(iftardan sonra)