Bu, toplumun her katmanında geçerli, her zaman her ortamda insan yer bulan, veciz, mesaj veren, uyaran, belki de tehdit kokan bir söz.
İnsanların eğitimi, yaşam kalitesi, etnik kökeni, tutuğu takım, gönül verdiği parti ile alakası yok meselenin.
Siyasiler soru sorulmasından hoşlanmaz, haz etmezler! ‘Bizi ne dersek gazeteci onu yazmak, haberleştirmek zorunda’ diye düşünüyorlarsa, yanlış yoldalar. Zaten şimdiye kadar doğru yolda olduklarına rastlamadık ya, neyse…
Buna bürokratlar da dahil.
Halka rağmen siyaset yapılmayacağını biliyorlar. Ama halktan kopuklar, vatandaşa uzaklar, esnafın yanına yaklaşmak gibi bir kaygıları, telaşları, hevesleri zaten yok, basın ile aralarına ne kadar mesafe koyarlarsa o kadar kafaları rahat edecek(!), bir etkinlik olur, örneğin Elbistan’da güreşler yapıldı, takiben Hartlap Güreş festivalinde güreş severler güreşe doydu, herkes geldi, hatta muhalefet parti belediye başkanları bile geldi, ama milletvekilleri, bürokratlar ortalarda yok!
Niye yoklar? Halktan mı kaçıyorlar, halktan mı korkuyorlar? Fotoğraf çektirirler, bir talepte bulunurlar, şikâyette bulunur diye mi gelmiyorlar.
*
Yahu, siyasetin mihenk taşı, Elbistanlı sayın Mahir Ünal 300 çocuğun sünnetine vesile oldu, törene düzenledi (Recep Tayyip Erdoğan Millet Bahçesinde) milletvekilleri ve belediye başkanları katılmadı, iyi mi?
İnsan Tayyip Bey’in ismi hatırına katılır, çocukların o mutluluğuna ortak olmaları beklenirken, talimatlar yağdırdılar, ‘sakın ola ki Mahir beyin etkinliğine, programına katılmayasınız!’
Gitmediniz, göndermediniz de ne oldu, Göksun – Elbistan yolu mu tamamlandı, Elbistan il mi oldu?
Emir büyük yerden olunca, ne başkanlar katıldı, ne Elbistan ve Afşin teşkilatları. Duymadılar, kulaklarının üzerlerine yatıp, o talimatları harfiyen yerine getirdiler.
Getirdiler ne geçti elinize? Madalya mı taktılar size!?
Yahu, yarın bir gün Mahir Bey bir üst göreve geldiğinde, ki bekleyin, gelecek, bunu unutacak mı sanıyorsunuz?
Elbistanlı milletvekili bile gelmekten imtina etti.
Ayıp değil miydi? Sayın Ünal kendisine yapılan bu çirkin tutumu bir tarafa yazmadı mı zannediyorsunuz?
*
Yazıyı uzatmadan belirteyim ki, sırça köşkte oturanlar, başkasının camdan evine taş atmasınlar!
Günü gelir, bunun bedelini ziyadesiyle, misliyle öderler! İster siyasetçi olsun, ister anlı şanlı, büyük etikete sahip bürokrat, ister gazeteci, ister sivil toplum kuruluş temsilcisi, ister böyük böyük işadamı, ister muhtarlar ve ister spor camiası…
Her kim olursa olsun, herkes niyetinin, kalbinin ve kaderinin gününü görür! Fakat şahsım şehri, şimdiye kadar en kadersiz, ene sahipsiz günlerini, haftalarını, ayları ve yıllarını yaşıyor.
Demek ki biz buna, bunlara müstehak imişiz!
Kader utansın!