Biz burada zaman zaman topluma mesaj veren, bir şeyler ima etmeye, bir şeyler ifade etmeye çalışan fıkralar yayınlıyoruz. Ancak fıkrada adı geçen üst düzey kimseler alınganlık gösteriyormuş. Gerek yok. Karadeniz fıkrası anlatırken Temel ile Fadime alınmıyorsa, size ne oluyor birader?
Milletin ruhu kararmış, içi daralmış. Ne yapalım, biz de yangına körükle mi gidelim, ruhunuzu daraltan yazılar yazsak hoşunuza mı gider. Arada fıkra yayınlıyor, gülümsetiyor, dertlenmekten uzak tutuyoruz sizi. Önemli olan biraz tebessüm edebilmek. O nedenle fıkralarda adı geçen kurum veya kimselerin alınmasına, gücenmesine gereke yok. Bu köşede çıkan ara ara yazıların, fıkraların sadece tebessüm amaçlı olduğunu unutmayın.
*
Doğam odasından çıkan doktor, etrafına şöyle bir bakındıktan sonra, kapıda duran 90 yaşındaki adama; “İçeride doğum yapan kadın yakınınız mı?” diye soruyor.
“Evet, eşimdir!” diyor yaşlı adam. Lakin doktor şaşırıyor; “Nasıl olur, o bayan henüz 25 yaşında!”
Yaşlı adam; “Tamam işte…” diyor. “Ne yani, olamaz mı, o doğum yapan bayan benim eşim. Neden şaşırdınız anlamadım. Görüyorsunuz ben çok sağlıklı bir insanım, baba olamaz mıyım yani?” deyince doktor hafifçe tebessüm eder, der ki, “Aklıma benim rahmetli dedem geldi de…”
“Ne olmuş dedenize?”
Doktor anlatır; “Dedem rahmetli av meraklısıydı. Sürekli ava çıkardı. Ancak yalanınca zorlanmaya başladı. Günün birinde ava çıkarken yanlışlıkla tüfek yerine baston aldı eline. Ben de kendisiyle gittim. Ormanda epey yürüdükten sonra bir tavşan gördük. Dedim ya, dedeme hayli yaşlı. Tüfek zannettiği bastonu doğrulttu tavşana, ‘buuummm’ diyerek ateş etti. Tavşan da o anda vurulup yere düştü!”
Yeni baba olan 90 yaşındaki adam bıyık altından kıs kıs gülmeye başlar; “Olur mu, başkası vurmuştur onu…” der.
Doktor; “Hah işte…” der. “Be de bunu anlatmaya çalışıyorum, başkası vurmuştur tavşanı…”
*
Tatilde olunca, siz de arada okuduğunuz fıkralarla idare ediverin artık! Çünkü şu aralar sıcak giden havada iyi gidiyor.
Ama yarın siyaset var, belediyeler var…