Bakkal adamın getirdiği tereyağını hiç tartmıyordu.
Ancak bir gün ‘acaba!..’ dedi. Kuşkulanmıştı.
Yaşlı adam gittikten sonra tereyağını tartıya koydu, 900 gram olduğunu görünce çok öfkelendi ve ‘yarın geldiğinde bunun hesabını sorar bir daha da ondan alışveriş yapmam’ diye geçirdi içinden.
Ertesi sabah yaşlı adam elinde tereyağı içeriye girdi, bakkal sert bakışlarıyla ‘bir daha senden tereyağı almayacağım’ diye çıkıştı.
Yaşlı adam üzülerek ‘bir yanlışım mı oldu?’ şeklinde soru sordu.
Bakkal biraz ileri gitti, küstahlaştı, biraz da kırıcı bir ses tonuyla; ‘efendi, senin bana verdiğin tereyağını tarttım, 900 gram geldi ayıp değil mi bu yaptığın?’ dedi.
Yaşlı adam utanarak başını yere eğdi ve şu cevabı verdi;
‘efendim bizim terazimiz yok, sizden bir kilo şeker almıştık onu tartı olarak kullanıyoruz!’
Bakkal utancından ne yapacağını şaşırır, başını yere eğer ve tek kelime edemez, ihtiyarın kendisine verdiği dersin ağırlığı altında ezilir kalır.
*
Böyledir işte dünya...
Kime ne ağırlıkta kıymet verirsen o ağırlıkta kıymet bulursun.
Ve de herkes önce aynaya bakacak. Önce kendini tartacak kantarda, sonra başkalarının kaç kilo geldiğini düşünecek!