Ülkenin kralı, dondurucu bir kış mevsiminde, gecenin ayazında nöbet tutan bir muhafızı görür ve sorar;
“Asker, üşümüyor musun?”
Muhafız; “Ben alışığım kralım!” der.
Kral da, “Olsun, sana sıcak tutacak elbise getirmelerini emredeceğim, yeter ki sen üşüme!” der ve gider. Gider ama bir süre sonra vaadini ve muhafızı sıcak tutacak giysi için talimat vermeyi unutur.
Ertesi günü duvarın dibinde, muhafızın soğuktan donmuş cesedini görür. Ama muhafız duvara bir şey karalamıştır. Şunlar yazılıdır duvarda.
“Kralım, soğuğa alışkındım, fakat senin sıcak elbise vaadin var ya, beni o öldürdü!”
*
Bu hikâyeyi, bu darb-ı meseli neden anlattım derseniz, anlatayım.
Günümüzde insanlar, ki en çok da siyasiler vaadler verirler bol keseden. İnsanları kandırırlar, duyguları, inançları, beklentileri ile oynarlar. Dalga geçerler adeta.
Türlü ve bin bir vaadlerle insanları bekleterek bir umuda bağlayarak kesinlikle imtihan etmeyin!
Çünkü insan, bekletildikçe değişir, beklettiğinizi kişi hakkınızda telafisi imkansız olumsuz düşüncelere gark olur.
Siz, o koca kova laflar eden vaadler veren siyasiler, belediye başkanları…
*
Evet sizler.
Önce umudu öldürürsünüz. Ardından da sevgi, saygı, güven ölür. Dostluk ölür, muhabbet ölür.
Siz de ölürsünüz ama cenazenizi kaldıracak kimse bulamazsınız! Yaşasanız bile es kaza, selamınızı alacak kimse çıkmayacak!
Yakında, bu sinemada!!!