Biraz da yazılarımıza, gelen yorumlara, haklı haksız, yerli yersiz eleştirilere, öfke seline yer vermek istiyorum.
Yine söylüyor, yine iddia ediyorum, bizim kimseyle bir alıp veremediğimiz yok. Ne il ne de ilçe başkanları ile, asla… Ne milletvekilleri ile ne sivil toplum kuruluş önderleri ile ne okur ile… Buna bürokratlar da dâhil.
Niye olsun ki… Bir sebep yok.
Sadece eleştirirken tavsiyelerde bulunuruz, düşüncelerimizi, kamuoyunun ortak dilini yazarız. Mesaj veririz, uyarırız. Ha, bu böyle diye, kalenderin, uysalız diye de kimse bize kabadayılık taslamaya kalkışmasın, ‘anladığın dilden konuşurum!’ diye tehdit de etmesin. Vız gelir, tırıs gidersiniz.
Varsa cesaretin, buradayız. Ki biz her dinden de anlarız sonra… Çat pat İngilizcemiz bile var maşallah ve işallah!
*
Niyetimiz üzüm yemek. Bağcının suçu ne! Bu ülke, bu memleket bizim. Barış, huzur, istikrar tek derdimiz.
Bu da zor bir şey değil. Ancak her geçen gün basın ile olan ipleri kopartıyorlar, araya büyük mesafeler koyuyorlar, duvar örüyorlar, hatırlatmak isterim.
O dostlara tavsiyem, biraz tahammül… Biraza hoşgörü…
Ama şunu da eklemeden geçemem, onları çok seviyorum… Samimiyim…
Bizde laga luga olmaz!
*
Dün telefonuma bende kaydı olmayan bir numara düştü. Aradım, ‘buyurun’ dedim, yazımı okumuş meğerse, kınamak için aramış.
İyi etmişsin dedim, teşekkür ettim.
Adını bile sormadım!
*
Yine söylüyorum, biz eleştiren insanlarız. Görevimiz bu. Tehdide, şantaja hiçbir zaman meyletmeyen ama baş da eğmeyen, eyvallah etmeyen yerden ve nesilden geliyoruz.
Dozunda, kıvamında olursa eleştiri, başımızla gözümüz üzerine.
Öyle kuru gürültülere, tehditlere pabuç bırakacağımızı da düşünmesin kimse!
Çünkü bizde pabuç pahalı…
Hatalıysak, yanlış yazmış isek, söylenir, düzeltiriz, teşekkür ederiz.
Bu kadar basit!